Małopolsko-śląski urlop

Zanim udaliśmy się na nasz postulancki urlop, czekał nas jeszcze jeden ważny dzień, a to za sprawą przypadającej uroczystości Narodzenia Św. Jana Chrzciciela. W tym dniu obchodził swoje imieniny brat Jan, który jest wikarym domu i naszym wice magistrem.

W tym dniu, po jutrzni i śniadaniu mieliśmy czas na imieninową kawę wraz ze słodkościami. Po niej nastąpiła Msza Święta konwencka w intencji solenizanta, a następnie małe zamieszanie w refektarzu i kuchni, lecz co to dla nas. Nawet Chuck Norris nie zdążyłby się obrócić, a już wszystko było gotowe na uroczysty obiad. Na początku obiadu nastąpiła dla nas najbardziej stresująca chwila składania życzeń, ale po niemalże roku w postulacie i ten moment okazał się pestką. Gdy cały stres spłynął, zasiedliśmy do stołu. Posiłek, spożyty w braterskiej atmosferze, dodał nam sił potrzebnych do sprzątania po obiedzie, lecz i to minęło szybko – mamy już wprawę. Na deser każdy z nas udał się na zasłużoną sjestę i wymarzoną drzemkę. Przed nieszporami wraz z magistrem znów zasiedliśmy przy stole, przy którym nie zabrakło imieninowego ciasta i kawy. Tu pokrótce omówiliśmy plan działania na najbliższe dni. I tak spokojnie i radośnie upłynął dzień i wieczór imienin naszego brata Jana. Dla Radka to była ostatnia noc w Kłodzku.

Poranek zaświtał dla nas ciut wcześniej, bo zależało nam na tym, aby wyjechać szybciej. Jednak pomimo napiętego grafiku złożyliśmy urodzinowe życzenia Tomkowi, a po porannej kawie i Coca-Coli, ułożyliśmy nasze bagaże jak puzzle do bagażnika i w drogę. Silnik nie zdążył się rozgrzać a już opuszczaliśmy bramy miasta. Aby tradycji stała się zadość, odśpiewaliśmy Godzinki ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP. W Nysie był „ Pit Stop ” na tankowanie i kawę dla magistra. Tak pobudzeni do działania wyciągnęliśmy różańce aby prosić o potrzebne łaski i Światło Ducha Świętego na czas zbliżających się rozmów z o. Prowincjałem. Z różańcami w ręku obraliśmy kierunek – Kraków. Droga nie trwała długo, a to za sprawą dobrodziejstw jazdy po autostradzie. Na horyzoncie pojawiły się charakterystyczne kominy [nie tylko kopalni ;) ] wiedzieliśmy, że jesteśmy na Śląsku – pośrednim celu naszej wyprawy. Okazało się, że ten teren to nie tylko kopalnie i huty, ale i miejsca ciekawe i pożyteczne do zdobycia wiedzy, o czym nas informował nasz przewodnik – Tomek. Niektóre z tych miejsc udało nam się odwiedzić.

Jednak z niecierpliwością czekaliśmy na ujrzenie wyczekiwanej tabliczki „Przyszowice”, gdzie na nasze przybycie czekali rodzice Tomka. Najpierw jednak poszliśmy do kościoła. Tam odmówiliśmy modlitwy popołudniowe i nieszpory, a po nich Tomek przybliżył nam trochę historię kościoła. Udało się wejść na chór i zobaczyć niecodzienną stopkę przy organach. Ten element służy do pompowania powietrza, gdy nie ma prądu. Wychodząc z kościoła podziękowaliśmy ks. proboszczowi za gościnę, a przy drzwiach czekał na nas już nasz były współbrat Mariusz. Z wielką radością przeszliśmy się pieszo do domu.

Ten 200-tu metrowy spacer wzmógł w nas apetyt. Czekała na nas prawdziwa kurczakowo - sałatkowa uczta. O. Augustyn od samego początku był pod wielkim wrażeniem umiejętności kulinarnych mamy, tata natomiast doglądał ogniska. Dobrze że do pomocy zjechała się rodzinka. Gdy udało się złapać oddech wszyscy razem zaśpiewaliśmy Tomkowi tradycyjne „Sto lat”. I można by było odstawić sztućce, gdyby nie deser lodowy i tort.

 
Takiej uczty nie oczekiwał nikt,  nawet sam solenizant. To był niezapomniany prezent. Można jeszcze długo opisywać to co się działo, lecz z tego całego wrażenia Tomek nie wypił herbaty i nie zabrał aparatu fotograficznego i dlatego pod tym wpisem nie będzie niestety wielu zdjęć… ale cóż – solenizantowi wybaczamy :). Pomimo późnej pory przybycia do Krakowa, nikt nie chciał kolacji. Tak dobrze zostaliśmy nakarmieni, że pierwszy posiłek następnego dnia był bardzo lekki.

A następnego dnia, wyspani i z uśmiechami na twarzach przywitaliśmy się z ojcami i klerykami franciszkańskimi w słynnych Bronowicach. Przy porannej kawie poznaliśmy kilku kleryków którzy jeszcze byli w domu. Oprowadzili nas po seminarium i opowiedzieli jakie mają plany na najbliższe tygodnie. Tak jak my i oni są wyznaczeni do różnych posług w innych klasztorach. Zapoznaliśmy się z planem dnia i zwyczajami panującymi w trakcie formacji. Tak rozpoczęliśmy pierwszy dzień spędzony w dawnej stolicy Polski. Naszymi przewodnikami okazali się nieustraszeni współbracia i za ich radą wsiedliśmy do tramwaju nr 8 i po kilkunastu minutach chodziliśmy po Plantach. Jak się później okazało to był najtrudniejszy etap. Następnie magister przepytał co wiemy na temat Krakowa i tym samym przechodząc przez rynek udaliśmy się na Wawel. Tam weszliśmy do katedry kłaniając się nisko królom i królowym, obeszliśmy dookoła ołtarz i po chwili adoracji Najświętszego Sakramentu, weszliśmy do krypty gdzie spoczywa Para Prezydencka

Jeszcze zajrzeliśmy na dziedziniec królewski i wracając w stronę Rynku, ojciec magister pokazał nam kościoły, przy których znajdują się klasztory innych zakonów: „bernardyni”, dominikanie, kapucyni i klaryski. Punktem zbiorczym był właśnie kościół sióstr klarysek o godzinie 15.00, akurat na odmówienie Koronki. Każdemu wystarczyło czasu wolnego. Kto chciał to czekał na ulicy Brackiej na deszcz, kto nie chciał mógł spacerować po zakamarkach i wynajdować ciekawostki życia mieszczańskiego z odległych czasów targując się pod Sukiennicami. Tym razem kupcy okazali się nieugięci. Dla chętnych stała otworem dzielnica Kazimierska, w tamte rejony wybrał się Tomek, gdzie m.in. zwiedził wyremontowaną synagogę na ulicy Miodowej. Gdy dobiegał czas wolny, w umówionym miejscu już czekał młodszy brat Tomka. Tak więc w powiększonym składzie pomodliliśmy się, a następnie, za radą brata-studenta, udaliśmy się na naleśniki. Ze zdziwieniem patrzyliśmy na Menu. Lecz po kilku minutach każdy z nas zajadał słusznego studenckiego naleśnika. Choć z początku wątpiliśmy, czy uda nam się najeść jednym naleśnikiem, okazało się, ze nasze obawy były bezpodstawne. Na deser poszliśmy do księgarni poszperać wśród ciekawych pozycji, tak udało się ułożyć kilka ciekawych pamiątek. I znów nastał czas rozłąki.

Dla chętnych była możliwość powrotu na nocleg i odpoczynek, z tej propozycji skorzystali Rafał i Radek, Tomek natomiast udał się z jego bratem na wydział fizyki. Podpatrzył jak wygląda UFO o którym tyle słyszał. Na własnej skórze poczuł kosmiczne technologie Made in Poland. Zobaczył również coś z „własnej branży” – wielki aparat fotograficzny z matrycą wielkości ręki. Po takich wrażeniach podziękował bratu za cenne spotkanie. Gdy dojechał na miejsce, to mecz się właśnie kończył. Pod wieczór zjawił się i magister, który w tym czasie odwiedzał [przyszłą] rodzinę. Wspomniał jedynie, że krakusy, tak jak ślązacy mają specyficzny akcent, który na początku wywołuje uśmiech na twarzy. Po krótkich ogłoszeniach rozeszliśmy się swoich pokoi aby odmówić kompletę i wypocząć przed jutrzejszym dniem.

Piątkowy poranek choć był pochmurny, to jednak nie zniechęcił do wstania. Szczególnie, że na ten dzień zaplanowaliśmy formację ducha w sanktuarium łagiewnickim.

Na początek odmówiliśmy wspólnie jutrznię i po treściwym śniadaniu udaliśmy się na drugą stronę miasta. Tym razem niezaprzeczalnie chwaliliśmy konstruktorów autostrad. Dzięki temu bez przeszkód dojechaliśmy na miejsce. Zaraz na początku udaliśmy się do kaplicy adorować Pana Jezusa i ucałować relikwie św. Faustyny, trwało to zaledwie kilka minut, ze względu na rozpoczynającą się Mszę świętą dla zagranicznych pielgrzymów. Przez to mieliśmy godzinę do własnej dyspozycji, co pozwoliło na wyciszenie i przygotowanie się do Mszy w bazylice. Również i ona była międzynarodowa, bo choć głównym celebransem był nasz magister, to w koncelebrze pojawił się ksiądz z Chin. To miejsce jeszcze bardziej uświadomiło nam pojęcie powszechności i jedności Kościoła.

Po Mszy księża zrobili sobie pamiątkowe zdjęcie i następnie udaliśmy się po sąsiedzku do Centrum Jana Pawła II. Tam zobaczyliśmy budowany kościół, centrum formacyjne i muzeum. W bocznej kaplicy św. Kingi odmówiliśmy modlitwy południowe i nawiedzieliśmy różne kaplice poświęcone Matce Bożej z różnych zakątków świata. Wychodząc z kościoła udaliśmy się do muzeum na wystawę poświęconą Całunowi Turyńskiemu. [szczegóły wystawy TUTAJ] Pomimo niewielu eksponatów przedstawiających rekonstrukcje przedmiotów z czasów Chrystusowych to jednak było warto poświęcić uwagę. W większości były tam tablice na których umieszczono zdjęcia i wyniki badań naukowych potwierdzających autentyczność tego płótna. Na środku znajdowała się rzeźba przedstawiająca ułożenie mężczyzny po zawinięciu w płótno.

Wychodziliśmy w milczeniu. Mieliśmy jeszcze chwilę na kontemplację i modlitwę. Gdy udało nam się wsiąść do gorącego samochodu udaliśmy się na obiad. Ponieważ w o. Augustynie chyba wciąż świeże było spotkanie z chińskim duchownym, zaproponował nam chińską restauracyjkę. Na początku każdy z nas próbował rozszyfrować poszczególne danie, snując hipotezy co jest co. Jednak po fachowych odpowiedziach obsługi, udało nam się smacznie zjeść. Po takiej uczcie udaliśmy się na zasłużoną sjestę. Wieczorem odmówiliśmy nieszpory i udaliśmy się na ostatnie wspólne lody na rynek krakowski. Nocny spacer nie trwał długo, ponieważ rano zaplanowaliśmy wizytę w klasztorze na Bielanach. I tak pełni wrażeń poszliśmy spać.

W sobotę powstaliśmy na mszę konwecką wraz ze wspólnotą seminaryjną. Następnie szybko zjedliśmy śniadanie i posprzątaliśmy pokoje. Tak przygotowani do wyjazdu udaliśmy się do Eremu oo. Kamedułów na Bielanach.

 Tam wejście jest wyznaczone o danej godzinie, więc nie mogliśmy się spóźnić. Ciekawostką okazała się informacja dotycząca wejścia kobiet do kościoła. Mogą one do kościoła wejść tylko 12 dni w roku, na większe uroczystości. Na szczęście dla nas nic nie stało na przeszkodzie, weszliśmy do kościoła, dolej kaplicy, krypty zakonnej i sali akustycznej. Ta sala wywarła na nas największe zdziwienie. Nikt się nie spodziewał takiego efektu akustycznego. I niepostrzeżenie minęło pół godziny w tym pełnym ciszy i skupienia szczycie. Wychodząc podziękowaliśmy bratu furtianowi za możliwość wejścia i zapewniliśmy o modlitwie. Z jego strony otrzymaliśmy również zapewnienie o modlitwie i wiele uśmiechu. Nie mieliśmy więcej czasu na rozmowę, bowiem byliśmy umówieni w następnym miejscu. Aby dojechać do klasztoru na Górze Św. Anny magister jechał autostradą, przez to rozwiązanie drogowe sprawnie i bez przeszkód dojechaliśmy na MOP Góra św. Anny. W tym miejscu pożegnaliśmy się z o. Augustynem, który jechał do Kłodzka, a my pieszo udaliśmy się na szczyt do klasztoru.

Tam przywędrowaliśmy w samo południe, akurat na obiad. Gdy weszliśmy do refektarza zapanowało poruszenie wśród współbraci i nieopisana radość o. gwardiana kiedy nas zobaczył. Po obiedzie wspólnie pomagaliśmy przed uroczystościami i pielgrzymką mężczyzn. W międzyczasie wraz z klerykami obieraliśmy agrest, wydawało się że będzie to trwało wieki. Lecz fr. Gabriel zaczął odmawiać różaniec i cała robota była zrobiona. Tak uskrzydleni modlitwą mieliśmy jeszcze chwilę dla siebie. Po kolacji była krótka rekreacja i przywitanie się z o. Prowincjałem. Następnego dnia po porannej Mszy św. w bazylice nastąpiła niezapomniana rozmowa. Dotyczyła ona naszej przyszłości zakonnej, dlatego tak mocną ją przeżywaliśmy. Na pierwszy ogień poszedł Tomek, następnie Radek a na końcu Rafał. Każdy z nas wychodził z uśmiechem na twarzy. Jest dobrze :)

Po rozmowie mieliśmy czas wolny do obiadu. Tu rozeszliśmy się aż do modlitw południowych. Potem była pomoc przy obiedzie i nawet oczy kilku biskupów nie stresowały jak poranna rozmowa. Po wszystkich obowiązkach nastąpił zasłużony odpoczynek. Dla Radka trwał on zaledwie chwilę, a to ze względu na godzinę odjazdu pociągu do Gliwic. Tam od poniedziałku rozpoczynał pomoc w zakrystii i na furcie. Za to Rafał i Tomek wraz z br. Pacyfikiem oczekiwali na fr. Lotara, który miał przyjechać wieczorem i zawieść ich do Kłodzka. Wieczorem szczyt Świętoanieński spowiła czarna chmura, była długa i intensywna ulewa z piorunami. To spowodowało, że wieczorny wyjazd został przesunięty na poniedziałkowy poranek. Niektórzy byli niezadowoleni, że dotrą do Kłodzka trochę później, inni odwrotnie – odczuwali radość, że uda się spędzić jeszcze jedną noc na szczycie.

Choć poranne wstawanie było o brzasku słońca, to z zapasem wielu dobrych słów i błogosławieństwem opuszczaliśmy to miejsce. Tak minął przedłużony wspólny wyjazd na początku wakacji.

U babci Anny, czyli spotkanie braterskie z elementami skupienia

Gdy na horyzoncie mieni się zarys wieży bazyliki na górze Chełmskiej, to każdy z napięciem oczekuje zdobycia szczytu. Co może poprawić lepiej humor jak nie wizyta u Babci Anny? I w taki sposób ostatnie wspólne dwa dni spędziliśmy na poznaniu wyjątkowego Świętoanieńskiego klasztoru. Wielu pielgrzymów przybywających na to miejsce z upodobaniem wymienia Dom Pielgrzyma jako istotne schronienie z wyśmienitym jedzeniem. Tym razem my postulanci wraz z magistrem posilaliśmy się „dwoma pieczeniami” na jednym ogniu. To spotkanie miało wyraz rekolekcyjno-rekreacyjny, lecz główne założenie to podziękowanie za czas postulatu. Przy okazji poznaliśmy od kuchni naparstek pracy w sanktuarium Św. Anny. 

Ponieważ nasz magister miał głosił kazanie odpustowe w Izbicku, niedaleko Góry św. Anny, zawożąc nasz do sanktuarium, zadbał, abyśmy nie pozostali w całkowitej samotności. Pod swoje skrzydła przygarnął nas o. Ambroży, kursowy współbrat o. Augustyna. Jeszcze się nie rozpakowaliśmy, a już o. proboszcz [m.in. taką funkcję pełni o. Ambroży w klasztorze] w skrócie przedstawił nam, jak będzie wyglądał spędzony tu czas. W takiej sytuacji, magister czym prędzej udzielił nam ojcowskiego błogosławieństwa i wyruszył do swoich obowiązków. To wsparcie było wyrazem jego zatroskania, choć dobrze wiedział, że pod taką opieką włos z głowy nam nie spadnie. 

 I tak po małej filiżance kawy lub herbaty udaliśmy się na Mszę świętą która była podziękowaniem za otrzymanie Pierwszej Komunii Świętej dzieci z kilku pobliskich miejscowości. Pielgrzymów było tak wielu, że udaliśmy się na chór, jednak o. Błażej, gwardian klasztoru, na rozpoczęcie liturgii przywitał również nas. W całej bazylice dał się odczuć duch dziękczynienia za otrzymane łaski i prośba o wytrwanie w powołaniu. Po wysłuchaniu kazania o. gwardiana byliśmy nijako wprowadzeni w atmosferę panującą wewnątrz tych murów. Przekonaliśmy się o tym braterstwie jeszcze bardziej na smacznym obiedzie, a po nim na prelekcji poświęconej misjom franciszkańskim poprowadzonej dla nas przez o. Krystiana. 

Uświadomił nam jak ważna jest misja i duch misyjny. Podkreślił, że pierwszą placówką misyjną jest najbliższa rodzina, uświadomił aspekt służby; wspólnych rozmów, prac, posiłków jak również modlitwy. Tego co zobaczyliśmy na wystawach i zdjęciach nie zapomnimy do końca życia. Na dodatek obejrzeliśmy film ukazujący Boliwię z perspektywy muzycznej. W tym fragmencie zostało pokazane przywiązanie do muzyki barokowej za czasów kolonizacyjnych, gdy misjonarzami byli jezuici. Wydawałoby się to prozaiczne dla europejczyka, lecz dla boliwijczyka jest to nadzieja na przyszłość.

W wolnej chwili zeszliśmy na dolny pokład do Domu Pielgrzyma przywitać się z oo. Kamilem i Wiktorem. Ku naszej radości choć akurat w tym samym czasie odbywały się rekolekcje dla dzieci, obydwaj znaleźli czas na kilka słów z nami. Mogliśmy zobaczyć, że są oni prawdziwymi „tatusiami”. Tu Radek zaproponował odmówienie Koronki w kaplicy D.P. która okazała się ważną chwilą skupienia. Spotkań było w tym dniu więcej. Gdyby nie uśmiech o. Antoniego, to poszlibyśmy nie zauważeni z powrotem na górę. To zaskakujące spotkanie trwało jednak zbyt krótko aby ojciec mógł przedstawić dokładnie powołanie misyjne w Ziemi Świętej na Górze Przemienienia. Nie można zapomnieć o bp o. Bonifacym, który aktualnie pracuje w Boliwii. Tak oto poznawaliśmy różne posługi misyjne. I gdy odmówiliśmy nieszpory w klasztornej kaplicy to od razu udaliśmy się na czerwcowe nabożeństwo posługując przy kadzidle.

Okazało się później, że każdy z nas był zaangażowany w posłudze ministranckiej. Aby nie odbiegać zbytnio od założeń dnia skupienia wysłuchaliśmy krótkiej prelekcji o. proboszcza wieńczącej czas spędzony w postulacie. Pokazał tym samym kuluary zakonne i problemy z którymi w niedalekiej przyszłości się zmierzymy. Aby nie siedzieć w murach, wraz z bratem Pacyfikiem zamykaliśmy kaplice kalwaryjskie. 

Mieliśmy tą niesamowitą frajdę, która nie trwała długo, bo zostaliśmy zaproszeni na rekreację. I tak część kibicowała, a chcący posilić się wujostwem starszych współbraci słuchaliśmy z zainteresowaniem opowieści „jak to było za naszych czasów... ” przy herbacie.

Po takim intensywnym dniu mieliśmy zasłużony sen, który okazał się ukojeniem ciała i ducha. Można było pospać znacznie dłużej gdyby nie postulancka godzina pobudki przez juniora. Okazało się na korytarzu, że nie używając budzika wypoczęci zaczęliśmy wspólnie Chwalić Pana. Pierwszym punktem była Msza Święta, a zaraz po niej śniadanie. Znów mogliśmy poczuć specyfikę tego miejsca gdy współbracia zaprosili nas na poranną kawę do salki. Była to inna kawa niż w Kłodzku, nie chodzi o smak lecz tempo wypicia. Pomimo napiętego grafiku o. Ambroży znalazł kilka minut wprowadzając nas do kaplicy i rozpoczynając jutrznię. Po niej był czas wolny, wykorzystaliśmy go na własne rozmyślanie. Tak jak w Kłodzku uczestniczyliśmy na drugiej Eucharystii. Zostaliśmy wyznaczeni do służby przy kadzidle i posługi lektora. 

Po mszy wraz z pielgrzymami udaliśmy się pod pomnik św. Jana Pawła II. Tomkowi przypadło niesienie tuby.

  Całość nieco się przedłużyła i tym samym obiad jedliśmy indywidualnie. Potem dołączył się zmęczony gwardian. Ani nie obróciliśmy się a już wybiła kolejna godzina brewiarzowa do odmówienia. Koniec zbliżał się nieubłagalnie, nawet proboszcz nie mógł jej zatrzymać, czym prędzej dziękował nam za przyjazd do stóp Świętej Anny i braci pracujących w pocie czoła. Jesteśmy jemu i naszemu magistrowi wdzięczni za te braterskie spotkanie i wlaną zachętę do podjęcia nowicjatu.

Szkoła wiązania się ze ślubami :)

Wszyscy wiemy, że zewnętrznymi znakami, charakteryzującymi franciszkanina są: brązowy habit w kształcie krzyża, który przypomina nam, braciom mniejszym, że mamy nie bać się być ostatnimi i aby, inni nie bali się przy nas być ostatnimi oraz trzy supełki na sznurze oznaczające życie w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie, czyli śluby, które w przyszłości chcemy złożyć Bogu.

My oczekujemy na decyzję, czy zostaliśmy uznani za zdatnych do kontynuowania formacji franciszkańskiej i czy będziemy mogli rozpocząć nowicjat, ale nie chcemy tracić czasu i dlatego dziś pod okiem o. Augustyna uczyliśmy się jak w przyszłości ozdobić cingulum zakonne symbolami trzech rad ewangelicznych. 

     

Wbrew pozorom, zawiązanie węzełków na sznurze nie jest takie proste... ale jakże potrzebne w naszym przyszłym życiu...

Początki nie były łatwe, ale po kilku próbach w końcu się udało, więc nie pozostaje nam nic innego, jak tylko... 

            

 ...prosić o modlitwę, aby ta umiejętność już wkróce przydała się nam w nowicjacie!

Pozdrawiamy!

Jasnogórski dzień skupienia

Kiedy spojrzymy na mapę Polski, możemy zauważyć, że w wielu miejscach zaznaczone są sanktuaria i miejsca pielgrzymkowe. Sanktuaria maryjne stanowią znaczącą większość miejsc kultu. Na drugim miejscu mamy sanktuaria, w których czcimy świętych i błogosławionych, a na najmniej liczne są miejsca Pańskie; czyli takie, w których oddajemy cześć Panu Jezusowi pod różnymi tytułami. I może ten fakt nie miałby większego wpływu, na nasze postulanckie życie, gdyby nie ojciec magister zapraszający na dzień skupienia do Częstochowy.

Nikt z nas postulantów nie spodziewał się takiej propozycji dnia skupienia, lecz o. Augustyn powiedział o tym jak ważne jest to dla niego, zapytaliśmy się jedynie, o której godzinie trzeba wstać. Każdy z nas miał swoje skojarzenia i przeżycia związane z tym najważniejszym sanktuarium Maryjnym w Polsce, ale jako postulat jeszcze tam wspólnie nie byliśmy. Zapakowaliśmy zapas wody [dzień zapowiadał się być bardzo słoneczny, a południe wręcz upalne] i wyjazd zaplanowaliśmy na 07:30. Po drodze tradycyjnie odśpiewaliśmy Godzinki o Niepokalanym Poczęciu NMP i wsłuchaliśmy się w konferencję ks. Grzywocza o WARTOŚCIACH. Dowiedzieliśmy się, że każdej osobie przypisana jest wartość wynikająca ze stworzenia na obraz i podobieństwo Boże oraz powinniśmy tę wartość rozwijać, odkrywając to podobieństwo u siebie i innych ludzi. Po konferencje zapadła wartościowa cisza, która została przerwana gdy na horyzoncie zajaśniała wieża bazyliki. 

 I tak niepostrzeżenie upłyną czas dojazdu. Gdy pokłoniliśmy się Matce Przenajświętszej, zrozumieliśmy dlaczego jesteśmy tutaj w tym ważnym dla kościoła dniu. Każdy z nas miał czas na własną refleksję, modlitwę czy spowiedź, jak również odprawienie drogi krzyżowej na wałach lub balkonie przy obrazach namalowanych przez Jerzego Dudę Gracza. w sali rycerskiej mogłismy obejrzeć wystawę o św. Janie Pawle II.

Gdy znów spotkaliśmy się przed wejściem do bazyliki o. Augustyn zaprowadził nas do zakrystii klasztornej, z której udaliśmy się na Eucharystię. Miejscem naszej celebracji była zewnętrzna kaplica przyklejona do murów bazyliki a wokoło konfesjonały. Na ścianie widniał obraz Matki Bożej Kodeńskiej a po bokach aniołowie. W takiej scenerii wysłuchaliśmy Ewangelii opisującej ostatnią rozmowę Matki z Synem. Tym samym dotknęliśmy najistotniejszego polecenia Pana Jezusa, jak również ten fragment posłużył naszemu magistrowi do zadania nam pytania, m.in. o to kim naszym zdaniem jest dziś umiłowany uczeń Jezusa. Odpowiedzi udzielaliśmy w drodze powrotnej. 

Nie zapomnieliśmy o naszym bracie ośle, który po trudach pielgrzymowania został nakarmiony pierogami różnej maści a na deser były lody. Przechadzając się po pobliskich straganach stwierdziliśmy jednogłośnie, że nie trzeba lecieć do Meksyku żeby popatrzeć na wymieszanie pamiątek religijnych z przeróżnymi zabawkami odpustowymi. 

  

Na szczęście wracając zajrzeliśmy do księgarni, gdzie wzbogaciliśmy się o ciekawą i wartościową książkę. Tak wymodleni wsiedliśmy do rozgrzanego samochodu, (jak się umartwiać, to do końca dnia ), ale dosłownie po kilku minutach nastąpił postój w pobliskim sanktuarium Krwi Pana Jezusa. 

   

Tam przy relikwiach Krwi odmówiliśmy nieszpory, usłyszeliśmy w telegraficznym skrócie historię powstania tego sanktuarium i przez moment skupiliśmy swoją uwagę na obrazach przedstawiających sceny biblijne, w których Pan Jezus przelewał krew. Największym zdziwieniem było dla nas ukazanie sceny obrzezania, ponieważ pozostałe motywy były zaczerpnięte ze znanej nam wszystkim drogi krzyżowej. 

I znów wsiedliśmy do samochodu, tym razem chłodniejszego i z zadowoleniem udaliśmy się w podróż powrotną. Zgodnie z obietnicą magistra, w drodze powrotnej mieliśmy okazję do podzielenia się przemyśleniami na pytania zadane na kazaniu i nastąpiła owocna dyskusja. Dzięki niej okazało się, że Radek nie zasnął na kazaniu o. Augustyna [pierwszy owoc dnia skupienia]. Przerwa w dzieleniu nastąpiła, nastąpiła gdy na mijanym kierunkowskazie pojawiła się nazwa Borki Wielkie. Zamilkliśmy, lecz nie na długo, bo magister wyprzedzając nieco czas, zapewnił nas o obowiązkowej pieszej pielgrzymce na Jasną Górę w habitach. Dzięki temu wiemy, że wrócimy do Królowej Polski już niedługo… a jednocześnie poczuliśmy ten skwar, którego doświadczymy po drodze. Czas płynie szybko i jesteśmy jedną nogą w nowicjacie...

Wzruszenie było tak wielkie, że nie zrobiliśmy zdjęcia... ale od czego są Mapy Google :)