Szanuj zieleń

Zima nie nadchodzi, więc w naszym klasztorze ciąg dalszy jesiennych porządków! Zgodnie z poleceniem brata Jana, wikariusza i ekonoma naszego domu, zapadła decyzja o "uszczupleniu" [ze względów bezpieczeństwa] wierzby rosnącej na terenie naszego klasztoru. Najpierw przenieśliśmy na bok altankę, która stała pod wierzbą, żeby fachowcy mieli miejsce do ścinania gałęzi. Po dokonaniu drzewnego "sabotażu", ustąpiono pola nam. Razem z ojcem magistrem wzięliśmy się za zbieranie liści i gałęzi w jedno miejsce, by potem wywieźć wszystko w bezpieczne miejsce. Trochę praca jak dla Kopciuszka, ponieważ podczas zbierania, mieliśmy oddzielać wierzbowe witki, które miały ulec rozkładowi w sposób naturalny, od większych gałęzi, które miały skończyć swój drzewny żywot w piecu naszej kuchni.


Kiedy już liście leżały na swoim miejscu, a drewno przy kuchni, mogliśmy z zadowoleniem stwierdzić, że po tej akcji, nasza wierzba stała się jakby mniejsza - jak na franciszkanów [braci mniejszych] przystało.

Oto jak nasz magister traktuje "siostrę" wierzbę

Francesco i jego szacunek do przyrody

Przynajmniej będzie czym palić w piecu

Skoro o przyrodzie mowa zajęliśmy się również zwierzętami

"Narzędzia zbrodni" - jak widać niektórzy są w swoim żywiole

I tyle zostało z naszej klasztornej wierzby!
Ciekawe co by na to powiedział nasz Seraficki Ojciec gdyby nas zobaczył ?

P.S. Trzy dni później pozostałości wierzby zostały wywiezione z naszego placu. Bardzo żałujemy, że nie mieliśmy wtedy aparatu, bo zarówno dla wierzbowych gałęzi, jak i dla ich "oprawców", była to podróż pełna przygód.